Het leek een donderslag bij heldere hemel. 

Als ik nu twee weken later erop terugkijk is het maar de vraag of het een heldere hemel was. Misschien wilde ik de afgelopen jaren die donkere wolken niet zien. 

Mijn jeugd mag zich niet herhalen

Dit wil ik niet voor de kinderen

Mijn jeugd was niet rooskleurig door de scheiding van mijn ouders. De donderwolken, het slecht gepraat over elkaar … ik zou het kostte wat het kostte beter doen. Dat een relatie hard werken was had ik er maar voor over.

Maar even eerlijk: ik voelde me al een tijd niet happy, de relatie kostte me veel negatieve energie maar het kon en mocht niet spaak lopen want we hadden twee heerlijke wondertjes en toch ook leuke momenten. Van Kerst tot de zomer was het ploeteren, werken, elkaar uit de weg gaan of net opzoeken en voor vuurwerk zoeken. De goedmaaksex zou alles wel oplossen. Want ik beeldde me vast alles in. 

En anders zou de zomervakantie en dus geen werkstress alle negativiteit wel laten oplossen . My god, het leek wel of alles samenkwam. Iedereen had korte lontjes, het leek wel of we een dynamietfabriek waren. In plaats van opladen liep ik, of wij helemaal leeg in de vakantie. 

Bliksemschicht

We moeten even praten

Toen mijn partner dit ook nog eens wou bepreken en aangaf het zo niet verder kon en niet wilde, brak alles voor me. Ik stond niet voor mezelf in , schreeuwen roepen tieren … want dit was wat ik niet wilde, wat moet er dan van onze kids worden, hoe moet het met hen verder. 

Gelukkig hield mijn partner de “rust” erin. Hij toonde begrip (was dat nu de eerste keer of deed ie dat vaker en zag ik het gewoon niet meer). Ook al ging ik met mijn emoties en uitbarstingen de toppen van de Himalaya overging, maar door begrip geen woord tegenwoord kreeg, waren mijn emoties er wel maar was het geen continue oorlogssituatie. 

Alles onderuit?

Ik plofte op die grond, keiharde smak, maar besefte dat het zo ook niet leuk is/was voor de kids. Continu die spanning, die ruzies, het op eieren lopen. 

En kwam ik na twee weken ook tot het besef dat samenblijven op deze manier echt niet goed was voor de kinderen. Wat dan wel, een leegte voor me een zwart gat. Is dit het, moeten we harder ons best doen, echt praten of wat is er nog van mogelijkheid? En wat als die nachtmerrie voor mij, die scheiding (zoals bij mijn ouders er wel komt?  Door die tijd en de wat gezakte emotie keek ik om me heen:  scheiden hoeft niet te gaan zoals mijn ouders deden, met die blijvende spanning en loopgraven. 

Wat nu?

Hoe pakken we het aan… paniek … Een ding is duidelijk wat het ook wordt die spanning moet naar beneden, samen of apart, dat kan niet. Daarom hebben we hulp nodig, ook samen of apart. Stress – wederom – hoe doe je dat - Neem contact met bjorn@deblauwebeer.nl en we kijken wat de beste aanpak is voor jou / jullie